we vaarden tweeduizend mijlen lang in ons eigen scharminkel,
dat we schip noemden en dat afhankelijk was van onze lamme armen,
bijtend op zoethoutjes om de gore smaak uit onze monden te persen
elke nieuwe dag dat we de zon voelden branden was een marteling,
had de dood ook maar naar ons verlangd, zoals wij naar hem verlangden,
dan hadden we eeuwig vurend feest, omdat het verplicht was
en alles alleen maar, om tenminste één voet binnen te krijgen,
of twee handen misschien, op één buik, zonder argwaan zoekend,
naar die verdoemde liefdestempel die waarschijnlijk niet eens bestond
26 januari 2004
Auteur: Ninandra | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 26 januari 2004 | ||
Thema's: |