Error-buss II (aangaande Freekje)

Zijn laatste ruzie was toen hij in de stad voor het stoplicht
die brommerrijder die Twoai voor vuile buitenlander uitschold
de wacht toe riep en deze niet wilde stoppen.
Hij moest hem de helm van het gezicht afslaan alvorens hij
afdroop om zijn mede kamp vrienden te gaan halen.
Echte verliefdheden kende hij dat jaar niet, of het moesten
Manuela en Yvonne zijn, die alletwee erg aardig tegen hem deden.
Arno was even een leuke vriend; Arno kwam uit een dorp
en had erg rijke ouders. Hij was enigste kind en hij sprak erg van
den dure maar ook erg van den verwijfde wat met zijn
ledematen-lompe lichaam een vreemd iets vormde samen, maar
Arno had veel gevoel voor humor en hij was beschaaft bovenal.
De Hardrockers had hij nu vaarwel gezegd, geen van hen noch
hun muziek spraken hem uiteindelijk werkelijk aan, misschien AC/DC
maar hun goeie zanger was nu dood.
Freekje was naar de in die tijd simpelweg met Hardcore aangeduidde
punk overgestapt. Die muziek waar blowen bijhoorde, en een slordig
uiterlijk met versleten kleren.
Lucas was allang steeds minder in zicht, met hem deed hij na school
allang niets meer. Beiden blowden nog wel, en bij feestjes kwam men
dan wel samen, in de hoek waar het te vinden was. Op school was dat
dan buiten. Of tijdens les op de wc.
Lucas luisterde reggae. Lucas was een schat. Iedereen was weg van zijn
grappige manieren van doen, en zijn eindeloze stormvloedt aan
grappigheden. Niemand was zo clownesk als hem.
Stappen deed Freekje samen met zijn broer; Wieke, en met Joepie van vroeger
en met Twoai. Met hen ging hij naar het hardrock café, waar hij het alsnel
niet meer zo leuk vond en dat liet hij hen daar achter om naar een
swing-tent te gaan. Dat was op zaterdagavonden. Op vrijdag ging hij vaak
alleen naar het open ontmoetingscentrum waar meer zijn muziek
gedraaidt werd. Joepie, Twoai en Wieke hielden nog van de hardrock, blowden
niet en waren al tevreden met enkel de donderdag en zaterdagavond.
Maar Freekje moest kunnen dansen af en toe, en steeds meer eigenlijk, steeds
vaker.
Thuis gingen de dingen hun gangetje: moeder zat elke avond voor de tv, had
Oma nod die elke avond belde, vele malen weeks op de koffie kwam en waarmee
ze ging boodschappen doen. Nog mooi gesymbiotiseerd. Freekje wilde daar niet
steeds deel van zijn tijdens de koffie en trok zich terug in een tekening onderwijl.
Hij en Wieke liepen om beurten  met de poedel langs het bos na het eten.
Vervelend soms, maar vaak ook heerlijk rustige momenten opleverend.
Freekje spaarde cactussen en kleine vetplantjes.
Opa was nog niet al te ziek geworden en kwam nog weleens mee op de koffie.
Dat was dan wel beter, minder oeverloos.
Alles was eigenlijk in rustig vaarwater.
Langzaam deze laatste 2 jaren was de haat al iets gaan zakken.
Beetje bij beetje wist Freekje al uit te kunen kijken op blije dingen, als niet enkel
de angst, het trillen en het je wegmaken.
Vreemd was dan toch dat juist nu, nu het langzaam overzichtelijker werd, Freekje
zovaak ontstemdt werd; overvol zenuwen, en onderstelpt aan impulsen.
Zelf bracht hij dit in verband met het stoned zijn enkel. Maar op school waar hij
toch meestens totaal nuchter zat, waren veel dingen toch ook zeker veel te intens
ineens. Van een intensitiet die hem radeloos liet.
Freekje moest er wegen omheen leggen...
Voorgisteren zond de geschiedenis leraar hem om een boek te halen bij diens
collega een etage lager, en dat was helemaal uit de hand gelopen;
Toen Freekje al aanklopte op de deur van het lokaal, ging er een galmen vanuit,
en na het openen van de deur, en de blikken door de klas en op de leraar werd
het erg lastig nog de vraag naar het boek te formuleren...en er vielen stilten.
De kinderen werden er rumoerig van, en begonnen over Freekje te schertsen.
Iedereen zag hoe Freekje stond te zweten. De leraar kon hem gelukkig verstaan
en ging in een kast naar het boek zoeken...en Freekje stond daar, dat dat zoeken
toch wel heel erg lang duurde, en de kinderen hem allemaal aankeken en
uitlachten. Een opmerking werd er richting hem gemaakt, iets over;...
hij wist het niet...en dan de stilte in de gangen tijdens het terug lopen.
Met duidelijk besef erbij van hoe-of het wel niet verschilde met de overvolle
drukte van toenstraks en zometeen tussen de lessen....dan was Freekje erg erg
eenzaam ineens, al begreep hij dat nog niet te zijn als eenzaam maar als stilte
alleen. Ontdaan zette Freekje zich terug achter zijn bankje, nazwetende en
nieuwe blikken bespeurend van enige kinderen om hem heen.
Dan was de bel wel mooi...maar dan was daar dan die drukte die hij net bezag nog,
maar nu dan in volledigheid om hem heen. Freekje zocht altijd de minst drukke
strappen op; de zij-trappen, en meestens pas na een sigaret op de wc gebuttigd
te hebben, als bijna alle andere kinderen hun gang al gemaakt hadden, en het alweer
een stuk rustiger was. Dat roken mocht niet natuurlijk. Maar niemand die het merkte.
In de pauze's zat hij buiten dan buiten, omdat het daar minder druk was.
Dat was ook de reden waarom hij met roken was begonnen; om daar die rust op
te kunnen zoeken.
Met naar huis fietsen zocht hij ook altijd de meest rustige weg naar huis.
Dat was meestal door het bos. Al kon hij zo van route veranderen als er voor of
hem andere mensen fietsten. Naar gelang de rust om hem heen koos hij de
voortzetting van de route's uit.
Vrijdag avonden fietste hij ook door dat bos, soms was dat wel lekker spannend.
soms ook bestwel vervelend want ondanks dat je daar minder mensen tegen
kwam Als je daar dan iemand tegen kwam was het meteen een reinste horror verhaal.
Maar ala; dan was er daarna tenminste weer het stille. De rust van het alleen zijn,
anders dan door de stad en het dorp.
Niet altijd was hij even stoned of dronken, dus niet altijd was hij even panisch dan.
Als tie maar niet het café moest verlaten omdat tie niets meer durfde te vragen of
 zeggen, of niet meer durfde op te staan of bewegen; dan was hij al heel blij.
Ja, hij kon best al wat blijere dingen zien nu...

Hij spaarde cactussen, en behing zijn slaapkamer met allerlei doeken, in rustgevend donker.
Hij ontdekte het mediteren, en begon met sessie's in de namiddag daar.
Hij begon ook met wandelingen maken door het bos, zette zich dan ergens neer ver van een pad
en keek rustig om zich heen...
Geen wallen maar kussentjes, lagen er dan onder zijn ogen,
en takjes, stenen, gras en zand schoten dan speels door zijn krioelende handen...
zijn hoofd draaiende er zovaak, naar elk geluid en alle dingen,
en uren gingen er voorbij...

wvv.2'02'04.