Ik zit alleen.
Niemand die hoort m'n geween.
Ik sta er alleen voor.
Ik probeer zo te zijn,
Dat ik niemand stoor.
Maar diep van binnen verkramp ik van de pijn.
Maar door jou wordt de pijn gesust.
Omdat jij me hebt gekust.
Het is nog vroeg.
En de pijn die ik droeg.
Is door haar weggenomen.
Kan ik gerust verder dromen.
Ik verschuil m'n angst en verdriet.
Achter een torenhoge muur van graniet.
En niemand die het ziet.
Maar door jou liefde was het dat ik mezelf verried.
Nu vind ik haar weer leuk.
Ik ben alleen bang dat ik het weer verneuk.
Zo simpel is het helemaal niet.
Zij is de reden en de remedie voor m'n verdriet.
Elizabethh: | Dinsdag, februari 10, 2004 21:42 |
Laat je gevoelens gaan, volg je gevoel.. Want liefde liegt niet.. Liefde is puur... Liefs Elizabeth |
|
lagbeertje: | Dinsdag, februari 10, 2004 19:42 |
miss. cat je die waarde die je voelt kan overbrengen. en miss. is het wel eenzelfde gevoel dat je trug krijgt. ;)liefs | |
Ninandra: | Dinsdag, februari 10, 2004 18:40 |
Dit gedicht is al een optie om je angst en verdriet een stukje vnachter die muur te halen. sterkte, |
|
MayadeBij: | Dinsdag, februari 10, 2004 17:21 |
Niets is simpel, like standing steady on the moon (maar dat is ook maar een mening, inderdaad) | |
Auteur: Mark Anema | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 10 februari 2004 | ||
Thema's: |