Dag zeven.
Het gevoel dat je niet meer bestaat.
Eenzaam, het maakt me kwaad.
Ik huil, maar het wil niet komen.
En toch blijf ik erover dromen.
Vandaag en Morgen.
Misschien heb ik wel teveel zorgen.
Geluk zoe dat helpen.
Of zou die mijn verdriet maar voor eventjes stelpen.
Ik zit wel is te denken.
Dat de hemel mijn geluk gaat schenken.
Dat alles zonder problemen verloopt.
Dat alles uitkomt waar ik ooit heb opgehoopt.
Zo wil het niet zijn.
Ik moet het maar verdragen die pijn.
Ach, dit is maar voor even.
Morgen is er weer een andere dag in mijn leven.