Op mijn tafel staat een kaars.
Brandend zonder reden.
Mijn gedachten dwalen af.
Denk aan vroeger tijd.
Verlang naar de gezelligheid van toen.
In mijn hand een foto.
Zie gezichten van hen die niet meer zijn.
Zou zo graag eens dromen.
Van de plek waar deze foto is genomen.
Zou ze dan weer even zien.
Even aan kunnen raken.
Heel even maar heerlijk gezellig weer bij een.
Maar net als de kaars die is op gebrand.
Is alles voor bij , het vuur is uit.
Een maal op gebrand.
Zal er nooit meer een leven zijn.
Niet voor de kaars.
En even zo voor hen.
Ik zal hen telkens eren.
Als er een kaar bij mij brand.
Zo bewaar ik in stilte toch even een band
Groetjes Wim
Henny Veenstra: | Woensdag, maart 17, 2004 19:33 |
wow heel een heel teder gedicht. Gelukkig zijn herinneringen blijvend. Liefs, |
|
Auteur: Black Lord | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 17 maart 2004 | ||
Thema's: |