In herinnering
Met verlangende ogen, staart ze naar buiten.
Niet wetende wat ze verlangen moet.
Haar blik is verlegen, naar binnen gekeerd.
Ze ziet het verleden, het heden verleerd.
Ze kijkt naar een foto, in een helder moment,
en leeft weer even op, verteld alles wat ze kent.
Tot ze verstomd in onherkenbare klanken,
niet meer wetende wat ze zegt.
Eens de verzorgster, spil van een gezin.
Nu nog slechts leven, in herinnering.
Wie kan mij zeggen, wat ze denkt.
En of er nog iets is, wat ze herkent.
Een oude vrouw, levend als een kind,
afhankelijk van anderen, wat ze vreselijk vind.
Zou ze nog weten, wat het leven haar bracht,
van de kleine dingen, waar een mens toch naar smacht.