Morgenschim.
Morgenschim.
Ik liep als verloren
door het kale bos.
Niet lettend op de takken
die ik vertrapte,
en het geluid dat ontstond
bij het schreeuwen van men
woede.
Angstig keek ik om
bang om betrapt
te worden tijdens
men
verhalen die alleen
de maan
begrijpen kon.
Even dacht ik dat de
nacht niet zou slaan
als ik men tranen
liet vallen
op zijn heilige grond.
Maar toen kwam die mist,
met als de eerste morgenzon.
Dus ging ik men schuilkelder
maar in.
Daar zijn mensen die
niet weten dat mijn
nachtelijk avontuur bestond.
Daar zijn mensen die me
alleen maar zien als de schim van de eerste morgenzon.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Ervinck Marlies | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 31 maart 2004 | ||
| Thema's: | ||