Ik weet nie wat ik zoek,
waarschijnlijke het onmogelijke,
maar er bestaat geen onmogelijke,
anders had ik het al gevonden.
Elke nacht word ik wakker in het zweet,
maar ik weet niet waarom,
ik heb het gevoel dat ik bang voor de dood,
voor de schaduwen om me heen.
Niemand weet wat ik voel,
alleen ik, ik voel me zo eenzaam,
ik weet niet meer wat ik moet denken,
waar ik nog van hou.
Vaak zit ik alleen in een hoekje,
met een lamp en een blad,
begin ik weer te schrijven,
op z'n stom blaadje, maar wel mijn enige lust.
Altijd laat ik het rijmen,
dat het een beetje normaal klinkt,
maar het is niet normaal,
het zijn mijn gevoelens,
in een wir war door elkaar.
Langzaam sluit ik mijn ogen,
om weer even 1 te kunnen worden met de doden,
om te kunnen leven in een gevoelloze wereld,
maar toch met die spanning van angst op je heen.
Ik weet maar niet waar het beter is,
wat beter is,
de dood, het leven, waarom die keuze,
maar het is geen keuze, het is een daad
zo makkelijk maar zonder wil of kracht.
Ik wil niet dood maar ook weer wel,
ik haat mezelf, omdat ik niet wil denken,
denken aan mijn gevoelens,
gevoelens die ik niet heb.
Wat moet ik doen,
om te weten wat ik doe.
Wat moet ik doen,
om te voelen wat ik weet.