Als een blok aan je been,
Je maakt me bang,
ik zwerf door onuitgesproken zinnen
en bij wijze van spreken..
kan je met woorden niets beginnen..
Je bent aanwezig..
en er is niets liever dat ik wil..
maar al ben ik er of niet,
ik voel me al teveel..
En dat ligt aan mijn gevoel..
aan mijn oprechte aanwezigheid,
en niet alleen dát...
maar het heeft zijn langste tijd,
naar verwachting al, gehad..
En al heb ik dan geen zelfrespect,
misschien zelfs het vertrouwen, niet..
en doet me enkel dieper denken,.
alleen maar meer verdriet..
Dan nog kan ik er zelf niet tegen,
en zal het me niet zomaar loslaten..
liever had ik dit maar nooit gedeeld..
..want niemand had het in de gaten..
Ik wil mijn tegenpool niet zijn,
niet langer iemand meeslepen..
maar ikzelf ga daar zelfs tegenin,
omdat het me heeft aangegrepen..
Heb ik me dan zo verkeerd opgesteld,
zó verkeerd opengesteld..
vertel me hoe het anders had gemoeten...
had me dát, dan gewoon verteld..
Want ik voel me immers nog altijd..
een blok aan iemand's been,
en dan hoopte ik..
dat mijn schaduwkant opeens verdween..
Want al wordt het mij te veel,
wat zal het jou dan wel niet brengen..
ik als 'magneet' of 'rem'..
zal een vriendschap immers niet verlengen..
Mijn schuld, mijn fout, of mijn verwarring,
dat verschil, heeft zelfs geen invloed meer..
en al heb ik het al zo vaak gezegd,
dan tóch zeg ik het nóg een keer...
Auteur: sorriso promise | ||
Gecontroleerd door: Pieps | ||
Gepubliceerd op: 26 april 2004 | ||
Thema's: |