Geen verwondering
Als hij de stralendste sterren kon plukken
De fijnste geuren van bloemen geven
Bergen verplaatsen, als dat zou lukken
De mooiste zonnestralen geven
Lofgezang tot in haar diepste liet trillen
De maan op haar ziel laat schijnen
De hemel op aarde voor haar zou willen
De haat op slag zou wegkwijnen
Nee, zij is nu als een dode bij leven
Waar liefde ‘t hart eens binnen ging
Zit nu de dood in haar leven verweven
Voor niets en niemand meer verwondering.
willemmien
bieke: | Zondag, mei 09, 2004 23:11 |
Een zwaar doordenkertje prachtig Liefs Bieke, |
|
Darkdevils-night: | Zondag, mei 09, 2004 22:53 |
jah een zeer intrigerend gedicht, heel mooi... een gedicht om even goed over na te denken, Liefs en knuffel Cora |
|
Annemieke van der Ven: | Zondag, mei 09, 2004 22:44 |
Ik wordt wat triest van dit gedicht... ondanks de stralende achtergrond... of misschien wel juist daardoor... X Annemieke |
|
Paul de Bruyn: | Zondag, mei 09, 2004 21:12 |
...lofgezang... jouw gedicht heeft mij inspiratie gegeven voor de gedichtenstrijd van aanstaande woensdag dank je wel willem:) fijne avond Paul |
|
Auteur: lommert | ||
Gecontroleerd door: Carama | ||
Gepubliceerd op: 09 mei 2004 | ||
Thema's: |