liefste niemand,
ik vrees dat zelfs jij me niet meer helpen kan
al het geloof dat ik ooit heb gehad
is verdronken in een zee rood van bloed
het vertrouwe in mezelf is de golfslag van die zee
en dus het gene dat ik nog het meenst van al zoek
en angst lijkt te winnen
nooit ben is vergeten wie is was
nooit vroeg ik me af of ik het kwade was
misschien is dat wel wat ik fout deed
misschien kan niemand me helpen omdat ik de oorzaak ben
want heb ik dan ooit kunnen bewijzen dat ik de goede ben?
niets is alles wat ik nog weet
kennis van het school
maar wat over het leven?
dat plekje in mijn hoofd is leeg
net zo leeg als de leegte van mijn mijn hart
waar ik niemand nog in durf te dragen
Simon heb ik verlaten...of hij mij eindelijk?
eenzaamheid zit nu op de plek waar hij zat
en niets heb ik nog in mijn bezit
ik, elke wouters ben een leeg persoon....
...gevuld met angst
**mn leven is aan het wegglippen voor m'n ogen. ik weet niets meer en hoop iedere dag dat ik toch terug iets zal begrijpen. de mensen die ik liefhad...vrees ik nu. omdat zei diegene zijn die me niet begrijpen. ik vrees voor mijn hele bestaan en vraag me af waar het goed voor is**