De dag begint met zo'n gevoel:"niets kan mij bekorem",
gelijk aan een grote liefde die je net hebt verloren.
Zelfs jij kan mij nu niet terzijde staan,
en liet de gevoelens traag over mij heen gaan.
Eigenlijk wist ik het zelf ook niet,
was het pijn of innerlijk verdriet?
Was de oorzaak soms die nare droom ?
dat ik mij voel zo ongewoon.
Nee, even kan niemand mij helpen,
deze gevoelens moet ik zelf stelpen.
Ben ook wel eens aan het einde van mijn krachten,
en weet niet wat mij staat te wachten.
Kan mij nu zo vreselijk moeilijk uiten,
gevoelens gooi je niet naar buiten.
Voel toch weer die angst van binnen,
die gevoelens moet ik overwinnen.
Als je iets voelt en het niet kunt zien,
lijkt het wel een vreemd stramien.
Vechten blijven en ik kom er dan wel uit,
zodat je die nare gevoelens buitensluit.