Levend noch dode melacholie.
Zwart-wit klopt mijn hart een bittere melodie
Verdriet wordt mijn hoop in mijn zoete melancholie
Ik had écht kunnen sterven als ik écht had kunnen leven
Nu wankel ik op die vage rand door dromen en zweven
Ja,'k zweef boven die afgrond, geloof dat ik adem voel
Alles kwetst zo zacht, ondanks mijn voorvliegend levensdoel
Toch heb ik één zekerheid,mijn ware hoop: een écht verdriet
Een bitterzoet verhaal is met levende tranen 't ergste niet
Verdriet wordt mijn hoop in mijn zoete melancholie
Ik had écht kunnen sterven als ik écht had kunnen leven
Nu wankel ik op die vage rand door dromen en zweven
Ja,'k zweef boven die afgrond, geloof dat ik adem voel
Alles kwetst zo zacht, ondanks mijn voorvliegend levensdoel
Toch heb ik één zekerheid,mijn ware hoop: een écht verdriet
Een bitterzoet verhaal is met levende tranen 't ergste niet
Reacties op dit gedicht
| [zwarte engel]: | Maandag, december 17, 2007 18:42 |
| woow! | |
| ses: | Dinsdag, juli 27, 2004 21:56 |
| heel mooi!! xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Iris. | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 27 juli 2004 | ||
| Thema's: | ||