Mijn vergezichten komen dichterbij.
Mijn vergezichten komen dichterbij.
Brokken die ik had begraven.
Ze kleuren nieuw in oude pijn,
de lasten wil ik nu gaan dragen.
Emoties wisselden te snel voor mij,
ik kon ze niet vertragen.
Mijn visie was te smal, niet vrij.
Ik kon aan niemand antwoord vragen.
Schimmen die mijn warmte stalen, ogen die mij haatten.
Een witte vlakte liet mij staan, door iedereen verlaten.
Open, bloot, alleen de zon om in te huilen.
Geen warme hand, geen knusse hoek om in te schuilen.
Ik breek gezichten met de hand.
Emoties laat ik komen. Ik reken af,
met mijn verstand, de moeite zal me niet belonen.
Het doet zo zeer, de pijnen zijn mijn dromen.
wil melker
30/05/2001