Geen idee wat er nu weer met me gebeurd.
Die gevoelens ik dacht dat ze weg waren,
ik kan deze shit gewoon echt niet verklaren.
blijf constant naar je foto staren, wat moet ik nou?
Je hebt me toendertijd zoveel pijn gedaan,
gezegd dat het je spijt, je gevoelens waren heengegaan.
Voel me net een pyromaan die z'n eigen hart in de fik steekt,
of is het van binnen gewoon zo warm, ben vergeten hoe dit heet.

O ja, het verliefd zijn, gevoelens voor een ander,
voel jij die shit ook of alleen bij die gozer Sander?
Want hij is toch zo knap, zo lief, degene die je wil?
Ben je verliefd op hem, want dat zou het verschil
maken bedoel je niet te raken, het enige wat ik zoek
is de pen om het laatste hoofdstuk te schrijven uit ons boek.

Want die laatste punt die komt er wel, geloof me maar!
hopelijk staat op die foto snel een ander meisje waarnaar ik staar.
Daar denk ik wel eens aan, nieuwe liefde, nieuwe kansen..
gewoon een meisje een meisje dat vraagt; wil je met me dansen?
Maar als dat sjansen is niks voor mij, dat weet ik dondersgoed.
zo'n meisje is niks voor mij, zonde dat ze haar tijd aan mij verdoet.

Daarom ben jij zo anders, jij laat me nooit van je leven alleen..
toen ik jou ontmoette schoot Cupido die pijl recht door mn hart heen!
Normaal voel ik mn problemen minder nadat ik gedichten schrijf,
maar dat kloppende ding in mijn lijf wil dat ik bij je blijf.
Niet gek dat dat probleem gevoel minder is,
want in mijn hand zit de foto van degene die ik mis.