ik voel de pijn in mijn lijf
de pijn maakt mijn lichaam stijf

het schakelt mijn geest uit
waardoor logisch nadenken zich afsluit

de frustraties hopen zich op
maar door me niet te uiten valt dit niet op

totdat een stem in mn kop
me verteld: de ruimte hier is op

je moet nu eerst even ruimte maken
dus laat je frustraties ontwaken

en gooi ze er allemaal uit
zodat de klok der ontspanning weer in je lichaam wordt geluid

dus uit ik alle pijn
en schreeuw wat ik allemaal zou willen zijn

maar wat ik niet ben
en dat ik er maar niet aan wen

dat er zoveel dingen zijn die ik nog niet in mezelf herken
waardoor ik nog steeds in tweestrijd ben

met aan de ene kant
een tiener die zich met zijn grote bek vermand

en aan de andere kant jankt
een jonge man die naar liefde verlangt

in plaats van ruzies met harde woorden
die mn hart steeds doorboren

als ik weer met mijn vader strijdt
wat altijd tot 1 ding leidt

dat van het zoeken naar een ander bed
omdat ik weer buiten de deur ben gezet

maar eigenlijk als ik eerlijk ben
en ik mijn eigen ik verken

dan weet ik het wordt tijd
dat ik mezelf niet meer verwijdt

dat wat ik allemaal niet ben
maar juist mezelf aan wen

te zeggen dat ik best een aardige gozer ben
en m'n positieve eigenschappen ook herken

als ik dat uiteindelijk kan
dan ben ik pas echt een volwassen man