Douchen en Poëzie.
(Even zonder ritme schrijven, ik hoop dat de dichters
onder ons daar wel tegen kunnen, omschrijf dit zelf
in Uw hoofd maar naar couplet en rijm, voor mij kan
een beeld ook wel genoeg zijn. Soms, of nuja vooral
ben ik lui. Zeker aangaande de Poëzie en het zoeken
naar wegen. Het grooste uitvinden is gewoon zien liggen.)
Goed; Ik reinig mij vaker, net als u allemaal. Ze wekelijks
een aantal keer, twee of drie, het verschild nogal. Ik in
mijn geval heb daar een douche voor, ik weet sommigen
van u een bad, een douche die eigenlijk een klein kamertje
is, gelegen tussen mijn achterkamer en mijn keuken, verbonden
met twee te openen en sluiten deuren van en naar. Breed;
anderhalve meter?, lang drie? zoiets zal het zijn. (90cm x 215cm
Ik nam mij even de moeite het na te meten, enkel voor u, niet
voor mij) (Hoogte wil je ook weten? toemaar, toemaar....twee
meter zestig, wat in onze contreien wel gangbaar zal zijn, toch?)
Dus een deur van hier waar ik zit naar daar en negentig centimeter
verder een deur naar de keuken. Een beetje een vervelende
achtergrond informatie zal zijn dat Dave die ik nog gekend heb,
zo'n vijf of zes jaar geleden gestorven, want namelijk gestikt is, in
eenzelfde flat, hier een flat vandaan (rij van zeven). Het zijn oude
en goedkope flats (ik zweer erbij) en enkele dingen zijn niet zo
wel doordacht als je zou mogen hopen, en zo stikte Dave dus aan
een te slechte ventilatie, in zijn douche, zo helemaal uit het niets.
Maar dat heeft geenszins met dit van doen. De douche is mij een
prachtplekje...een wereldje binnen dit wereldje dat erg lekker verweg
ligt van de rest van de wereld. Lampje aan en deurtjes dicht.
(Dit wordt weer een van die stukjes, waarin ik van de hak op de tak
spring, omdat ik geen vooraf vastgesteld plan heb, nog een plan tot
Edit achteraf, of nuja, wel een plan; ik wil één ding vertellen, dat ik
ook wel in drie zinnen zou kunnen vertellen...maar dat wil ik pas op
het einde doen. Uitermate op het einde pas. Douchen...)
Douchen is geweldig natuurlijk; Niet dat inzepen, die shampoo
inwrijven en dat oppassen voor de ogen, nee dat warme, dat lawaai
als een huls nog om je heen ook, en het toelaten dat dat een baarmoedertje
kan zijn. A Pod...Homer lag eens naast Lisa, en maakte een hele trip in
zo'n meditatie-capsule. Ik ook, maar dan altijd in mijn hoofd. Ik ga mij
zitten, ik hou de sproeier in de ene hand, de rechterhand en zwenk de
enigszins uitwapperende straal, over de delen waar steeds de koude
in aantocht is. Leg mijn linkerarm ergens over mijn gehurkte benen en
ondersteun er de rechter mee. Hoofd daar waar de straal hem behoefd,
boven de knieen maar in een knik. Als ik begin met me te nestellen, is
het altijd even meter met de warmte, telkens net de hete kraan wat meer
opendraaiend, voor de precies juiste temperatuur. Voor sommigen zal
mijn douche temperatuur wel te heet zijn, maar wie weet douchen enkelen
onder u wel nog wat heter. (ik denk daarbij vooral aan de vrouwen onder u
...die schijnen een 'stalen' huis te hebben, welk mij zeer beraadseld aangezien
het schijn contrast)...Zitten dus, hangen meer, ineengedoken en ver van
alle kou. Zo gaat er een heling uit, een als tijdloos te ervaren zaal, als je je
eraan over geeft. Meestal kom ik aan het reinigen van mijn huid niet toe,
tot aan het einde van mijn douche sessie, en ik snel even nog de benodigde
schrobberijen bezig, dat gedaan te hebben. Voorheen toen ik mijzelf nog
niet zo serieus nam, had het denken daar de vrije loop, later moest ik vaker
mij half afdrogend om niet het schrijfblokje te nat te druipen, naar mijn
blokje in de achterkamer hier, glippen. Zinnetjes neerschrijvend, die de vrije
denkstroom stokten. Sommige zinnetjes doen dat, daar blijf je dan maar bij
hangen, herhaling van het zinnetje op herhaling stapeld zich op, en dat
zou zonde zijn van een misschien wel nog mooier volgend zinnetje, en de
mogelijkheid daartoe. Dus drup drup en glip glip en noteer en weer snel terug.
Tegenwoordig leg ik vaker een klein houten plankje op en over de wasbak,
(wasbak en spiegel aan de ene kant, sproeier en zitgedeelte aan de andere kant)
draai de kraan die te draaien is opzij, zodat ik er beter bij kan, en de kraan niet
wat ronder ligt nat kan druppen, en leg op het plankje mijn blokje neer. Dat
scheelt mij een boel kou, een boel geglip door de achterkamer, bij welke ik
altijd gebukt rondhup om niet door de overburen te worden gespot, 'hé, naakt
bovenlijf'...Wel droog ik mijn arm dan even af, en vooral mijn hand om het
blokje zo droog mogelijk te houden...
(Maargoed, ik zal langzaamaan toch terzake moeten komen nu, de tijd dringt,
en dat de tijd dringt daar gaat het mij voor een deel ook om in deze.)
Onder de twee deuren zitten bakkelieten? verhogingen die het maken dat in
de douche het water tot een bepaalde hoogte kan komen, alvorens het de
keuken en de achterkamer in zal stromen...(ja, ik loop alweer; 5,5 cm hoog)
Normaal gesproken als de afvoer naar behoren doorloopt spelen die randen
enkel een als watervaste drempels een rol, maar aangezien deze afvoer
grotendeels het doorlopen vaarwel gezegd heeft, al vrij rap weer ook na onlangs
de behandeling met Caustic Soda, zijn die drempels inmiddels ware dijken,
ware waterkeringen geworden, waar na 15 minuten en zeker na twintig, waar het,
als ik net wat teveel beweeg, golvende water hevig langsheen beweegd. (langsheen
omdat ik er schuin van zit en dus de golven in een schuine hoek ook aankomen)
Twintig minuten, daarna is er nog maar een centimeter speling, en alles later maakt
die speling nog kleiner en kleiner. Dan wordt na 15 minuten mijn zitten langzaam
een opletten ten deel, niet teveel robuusk te bewegen, hortige stoten in de hand te
houden, liefst golvend en gestroomlijnd voorzichtig en traag nog vooral te zijn.
Tijdens het zitten in overgave aan de capsule enkel, is het robuusk bewegen nog
wel makkelijk uit te stellen, maar als op het eind het schrobben nog moet plaatsvinden
wordt het al een heel gedoe. Vallende zeep, het opheffen van een been, en terug
zetten, het opheffen van mijn achterste, en weer terug plaatsen, het plaatsen van
mijn handen ook, daarbij, om niet te glijden want overal nat en zeepsop en dus glad.
Dan 'ontwaak' ik allengs uit de incubatie tegenwoordig met een prachtige traagheid.
Is het behoedzaam opstaan teneinde het afdrogen, en ook dit afdrogen een ander
iets: Twee handdoeken, één voor vooral de haren on zo vlug de natste delen, dan
leg ik die ene neer op de grond in mijn achterkamer, waar ik zometeen deze zaal zonder
brokken hoop uit te stappen, en dan verder drogen met de tweede handdoek, waarmee
ik dan als ik op de eerste handdoek sta, en mij terdege bewust ben van mijn omgeving,
niet alleen de overburen, maar ook de weeral aankomende koude...mijn voetjes droog,
en snel in de daar voor me op de grond liggende kleren stuif...
Een voorzichtig opstaande reus op witbleke spillebeentjes, om welke de natte haartjes
plat aan zijn staken plakken. Temidden een miluskule oceaan, maar dat zeg ik nu maar
even hoor, dat denk ik onderwijl heus niet) poogt een enorme beheersing aan de dag
te kunen leggen, in de hoop geen vloedgolven te laten ontstaan en rondgaan.
Maar geen reus dus, gewoon een bedaarde. Een uit een roes ontwakende. Een terug
kerende tot, en dan in, de wereld, die fragiel en nauwgelet elk zijn bewegingen opneemt.
Het daar staan pasgeleden gaf mij het besef aan levende poëzie te doen, al been heffend,
handdoek wrijvend, en al kijkende om mij heen, een golfje stuwend en elke beweging even
een hald toe roepend, om, nog voorzichtiger even, verder te gaan. Een wegstappende voet
beheerst de waterlijn laten raken en dan nog rustiger hem laten doorzakken tot aan de grond.
Een kleine vloed overheen de dijk is toch wel spannend om te zien, overglippend en
een natte plek nalatend overheen de vloerbedekking van mijn achterkamer. Er liggen daar
twee kabels langs de wand op de grond, een telefoon en een internetverbindingskabel,
daaroverheen water te hebben is niet zo gunstig en of slim.
En toch wel jammer ook dat het douchen zich nu beperkt tot die zo plusminus twintig minuten.
Ik zal binnenkort maarweereens die Caustic Soda proberen.)
Ohja; overigens was de notitie die mij dit deed schrijven:
Nu weet ik het (dát is poëzie...) douche tot de bak vol is en....
Ik had daar een sterretje bijgezet, een sterretje dat moeite-tot-uitwerken-misschien-wel-waard
betekend.
Het is koud nu; ik moet gaan.
04'10'04
shelob: | Maandag, oktober 04, 2004 23:31 |
Ik print je wel uit en neem je mee in bad! | |
Huting: | Maandag, oktober 04, 2004 19:44 |
E#en heerlijke verfrissende warme douche dit gedicht Liefs, Doortje |
|
arie: | Maandag, oktober 04, 2004 17:31 |
Een waar kunstwerk, beeldend en poëtisch Arie |
|
theike: | Maandag, oktober 04, 2004 17:25 |
Hetzelfde maar dan met de opvallendste schrijffouten eruit gehaald: Douchen en Poëzie. (Even zonder ritme schrijven, ik hoop dat de dichters onder ons daar wel tegen kunnen, omschrijf dit zelf in Uw hoofd maar naar couplet en rijm, voor mij kan een beeld ook wel genoeg zijn. Soms, of nuja vooral ben ik lui. Zeker aangaande de Poëzie en het zoeken naar wegen. Het grootste uitvinden is gewoon zien liggen.) Goed; Ik reinig mij vaker, net als u al |
|
Georgina: | Maandag, oktober 04, 2004 17:11 |
de dichters onder ons... wat zijn dichters? maar goed, hoop dat je van je douche genoten hebt. En ehm, ga je dat sterretje nog verder uitwerken? Kus, Georgina. |
|
Es: | Maandag, oktober 04, 2004 17:07 |
Ah Theike...genoten en beleefd!!! Schitterbaar... Kus! |
|
theike: | Maandag, oktober 04, 2004 17:00 |
;-) erg mee eens |
|
Oorlam: | Maandag, oktober 04, 2004 16:57 |
zonder douchen kan ik trouwens de dag niet beginnen (ik blijf in mijn slaap anders..ik probeer het weleens) | |
Oorlam: | Maandag, oktober 04, 2004 16:57 |
:-))) geweldig dit..of je het nu een gedicht noemt of niet (ik weet niet eens wat een gedicht is) als het maar wat vertelt of voortouwehoert..en dat doet he | |
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 04 oktober 2004 | ||
Thema's: |