De wind blaast langs mijn raam
De wind blaast langs mijn raam
Sterren zijn er niet te zien
Geen maan die mij kan strelen
Ben met mezelf begaan, misschien
En in mijn oren hoor ik de dag
De dag die morgen komen gaat
Een enkel blad zie ik nog draaien
De nacht blijft kil en mij verlaat
Ze zou er zijn, ik had een afspraak
Is ze gevlucht voor mijn gesteun ?
Is haar schaduw één met mij ?
Die ik belief en waarop ik leun ?
Gevoed wil ik worden met medelijden
De maan wordt helder, sterren komen
Het heeft geen nut, ‘k moet even zo zijn
Even in ‘die weelde ’ blijven dromen
willem
***Zij***: | Donderdag, oktober 07, 2004 09:45 |
Grandioos, meen ut echt!! | |
sunset: | Donderdag, oktober 07, 2004 08:46 |
Schitterend. liefs / sunset |
|
*Lia *: | Donderdag, oktober 07, 2004 07:36 |
laat maar komen de mooie dromen prachtig Willem liefs, Lia |
|
Jan van Dord: | Donderdag, oktober 07, 2004 07:35 |
Een heel mooi gedicht!!! gr. Jan |
|
Miss Rolzoen: | Donderdag, oktober 07, 2004 06:58 |
Weer een prachtig gedicht! Altijd een beetje blijven dromen, het maakt een dag mooier! Liefs |
|