Iets dat in mijn achterhoofd leefde
Maar waarvan ik niet wist dat het bestond
Het gevoel dat ik krijg bij jou
Toen was het een gewoonte
Nu is het iets wonderbaarlijks geworden
Als ik volwassenen hoor praten
Weet ik dat zij het niet kunnen zien
Maar nu ik jouw hand heb gevoelt,
Jouw lippen zonder woorden versta,
Nu weet ik wat iedereen altijd naar de hemel prijst.
Het is dit gevoel van verbontenis
Samenhang van die gevoelens
Vriendschap tot het pijnlijke
En de kus die de tranen wegtovert
Het antwoord zonder de vraag
Het is een gedachte
Waarvan ik weet dat hij ook bij jou leeft
Een droom waar niemand ooit van kon dromen
Werkelijkheid geworden door het onwetende
Dat tot nu toe in mijn hoofd leefde
Onze liefde voor elkaar
Nu pas kunnen zien wat het altijd al was
Maar nu,kwam het te laat?
Of moet ik nu verder gaan met de gedane daden
Kan je me niet even zeggen
Even toe fluisteren
‘Het is nog niet te laat...’
**Did This, It's My fault, My Stupid Me Made Us Go Away,Although Actually You're Still Here Or Aren't You?Made It Too Complicated For Your Heart That Once Belonged To Me...**
Nog altijd jouw..
*Sara*