ik strek mijn ogen naar de maan
zo vertrouwd schijnend van verre
omhult door sprankelende sterren
zie ik mij daar voor eeuwig staan
ik zal hen willen toefluisteren
hoe het hart in mijn lichaam zingt
met pure liefde omringt
die nooit kan verduisteren
nimmer had ik verwacht
dat een ziel de mens kan beroeren
door hen, in de nacht mee te voeren
naar een plaats die geluk met zich meebracht
Karen Verdonck: | Woensdag, oktober 27, 2004 18:35 |
dude! respect man! echt mooi! xxx | |
Es: | Zondag, oktober 24, 2004 21:28 |
Heey.....geef me ook eens een beetje daarvan? Kus! |
|
Fortune: | Zondag, oktober 24, 2004 17:34 |
mooi zeg... Zo zie je maar weer dat de uitspraak; zo lelijk als de nacht niet klopt.... liefs, Samantha |
|
Lia : | Zondag, oktober 24, 2004 12:58 |
schitterend...mooi | |
Raira: | Zondag, oktober 24, 2004 12:47 |
kan me alleen maar aansluiten bij de rest je hebt hier een prachtig gedicht neergezet en het geeft de beetje sombere zondag gelijk meer zonneschijn liefs raira |
|
will hanssen: | Zondag, oktober 24, 2004 12:42 |
Heel mooi Bert..... Liefs, Will |
|
Rian: | Zondag, oktober 24, 2004 12:32 |
Heel mooi. Liefs Rian |
|
Luijkx: | Zondag, oktober 24, 2004 12:28 |
Prachtig Bertje! Van genoten! Liefs, Laura en een fijne dag :) |
|
[&]*MaanDrop*[&]: | Zondag, oktober 24, 2004 12:22 |
*smile* | |
Auteur: Bert Vos | ||
Gecontroleerd door: ;o)x | ||
Gepubliceerd op: 24 oktober 2004 | ||
Thema's: |