Ogen waardoor de
wereld ooit zo mooi leek,
nu bedekt door
een laag van verdriet.
Handen die ooit die
wereld zo bekoorden,
nu vastgebonden met
touwen van verdriet.
Lippen die ooit de
mooiste dingen zeiden,
nu badend in een
zoute zee van verdriet.
Lichaam dat ooit leidde
naar plaatsen van geluk,
nu steevast lijdend door
mijn verdriet
...
(Vreemde gedachten gijselen
reeds weken mij...
Hoe lang nog voor ik definitief opgeef?)
...