Een bed (groot), twee lijven. Een kamer, donker, recht, afwezig.
                   Kiertje lantaarnpaallicht valt muur en kast. Winterdeken.
                   Kleine tochtjes aan het voeteind. Twee lijven, een bed (groot).
                   ...Het is van slapen, bijna. Het is van lavend, liggen, vier voeten
                   bij elkaar. Adem in een nekje, twee hoofden nau genegen.
                   Weg van stad en land, weg van druk en leven. De straat ligt
                   beneden ook al stil te wezen. Een etage in een huis, een wijk
                   en de wegen; al het leven is al samen, maar zij zijn er even
                   niet in verzwegen...in bed, en langzaam horen ze elkaars adem
                   minder, langzaam wijkt de voet. Langzaam lust de arm niet meer,
                   valt weg in minder gloed. Een ochtend zal hier komen, en vallen
                   over het bed, de kier zal geopend worden, de lijven zullen zijn; 
                   een man de een, een vrouw de ander. Zij zullen gaar staan en
                   lopen... Voor nu laten wij hen achter, want het beeld is zo goed.
                   We zweven de straat over, hoger de wijk, en hoger de stad.
                   Er tekend een grachtengordel, er staan beren in de lucht.
                   Zo ligt ons land er bij, in het Noorden de zee. Wijk niet de warme
                   vluchten, ze zijn al het leven moet, de enorme koude dood te
                   bestrijden, de koude voeten te duchten, te leven in gloed.
                   Al het leven moet vlieden, dus warm maar uw lijven, te bed oh zo
                   groot, dus nijg maar van blijven, zucht maar verliefd...en over de
                   velden glijden, de vochtige mist....de ochtend is... de ochtend is.