Aan de mensen en het leven:
Ik ben al best oud geworden
Al tien jaar ouder dan zij toen voorspelde
bij het lezen van mijn hand; gebroken levenslijn.
Hoe oud ik nu ben? ;ik heb nu de leeftijd
ombezien dat mijn ouders al gingen scheiden
en ik zo'n dertien, veertien was. Zo oud, want
zij waren toen al erg erg erg veel ouder
dan ik dacht, ooit te worden. Ik heb kinderen
groot zien groeien, die nu zelf al volwassen zijn.
Ik heb oude vrienden die al dezelfde situaties
als mijn ouders toen ondervonden en wiens
kinderen mij ook altijd erg erg erg oud lijken.
Anderen zijn weer trouw gebleven, vonden het
geluk meer bij elkaar, vaker bleven die dan jonger
te het hart en speelden nog met de dagen mee.
L. die hetzelfde was als mij, moest alweer een tijd
terug, uit noodweer, een doodslag doen, op zichzelf.
Meestal openen zulke voorvallen, de mensen de
ogen, meestal, maar dat gebeurde niet bij mij.
Wel meer lef krijg ik met de jaren, want al meer
begrip van de dingen, maar ookwel maken dan
weer onbegrip alweer me triester nog elke keer.
Zo gaat het leven, er slaat soms een klok
Zoek een lief zingend het doorheen mijn lijf
zoek een lief want buiten de kunst is dat al dat
blijft...te dagelijkse leven, te overgave aan het bestaan;
zoek een lief, het is de werkelijkste binding voortaan.
Maar ik heb geen lief, en nog lang geen kinderen
en als mijn ouders, ben ik daarom niet
Mijn broer leeft al meer dan vijftien jaar samen nu
met zijn vriendin...ach. Mijn hoop is het nu gevonden
te worden in het woord. In het buitenleven vond mij
niets. Nam ik niets, als schuchter blikken op wat
gebeuren en details of overzichten van het landschap.
Op zich...heb ik dat al allemaal gezien, ik zou
wel kunnen gaan reizen nog eens iets vreemd of weer
iets anders te zien. Dat zou dan even een
gewaarwording kunnen geven; ja...maar herbeleving
zou niet meer dan de fantasie zelf zijn, wat van reizen
werkelijk blijft, zijn de gebeurtenissen die kerven
en zo blijven staan...reis zoveel waarin niets gebeurd
wordt door een mens alsnel vergeten. En te kerven
hoef ik hier maar op te staan...op te staan en mijn
teen te stoten, naar buiten te kijken en aanzien
het spiegelbeeld van hier de flat om mij.
Ik ben nu zoveel jaren alleen...samen komen is
nu een vreemder ding...een hele reis al, ik zit en
kijk me even weg...;ja, ik ben al best oud al, best...
Het leven is ook zoveel pret, Elke dag hier te ontwaken
met elke dag een groter referentiekader ;niemand
weet nog waar ik woon.
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 09 december 2004 | ||
Thema's: |