De enige twee mensen
Die mij zo kwaad kunnen maken
Zijn mijn bloedeigen ouders
Die ik maar niet kan kwijtraken
Mij kleineren voor anderen
Eerst alleen hij, maar nu ook zij
En nooit zien zij
De gevoelens van mij
Elke keer word ik zo kwaad
Maar ze lachen me uit, vierkant
Ik weet het echt niet
Wat is er aan de hand?
Waarom moeten ze altijd mij hebben
Reageer julliezelf eens op iets anders af
Niet op jullie enige dochter
Die zoveel om jullie gaf
Ik walg nu bijna van ze
Ik begin ze minder te waarderen
Ik wens dat ik weg was
Ergens waar ze me niet kunnen bezeren
Het moest ook zo gebeuren
In de eerst twee uur van het jaar
Ik heb het nu al gehad
Ik ben ermee klaar