Een nachtmerrie word werkelijkheid,
de scheiding word een feit.
Papa en mama gaan scheiden,
dit word dus lijden.
Niemand had dat gedacht,
het kwam dus ook zo onverwacht.
Nu oma er niet meer is,
ken ik dat gemis.
Met kerst niet meer met zijn allen te zijn,
deze gedachten doen mij zon pijn.
Ik begin maar weer te schrijven,
hopend dat die tranen wegblijven.
Steeds weer denken 'hoe kan dit nou'?
ze beloofden elkaar jarenlange trouw.
We waren een hecht gezin,
nu kan ik wel huilen,
maar het heeft toch allemaal geen zin.
Ik probeer wel verder te gaan,
en denk loop allemaal maar naar de maan.
Ik doe het wel op mijn manier,
en schrijf mijn sores wel op papier.
Ik wacht het allemaal maar af,
maar ik sta nog steeds paf.
Probeer nog steeds te hopen,
dat het allemaal wel los zal lopen.
debs