depressief
tegen een muur van bomen
met verstrengelde takken
daarbij nog de regen
die viel met bakken
midden in het bos
waar ik hopeloos verdwaalde
niemand die me miste
of nog naar me taalde
oh, wat voelde ik me rot
en wat was dat gevoel intens
depressief geraken
ik gun het geen mens
zo was het voorheen
in een ver ver verleden
nooit zal ik meer verdwalen
maar leef ik in het heden
ergens in het bos
reikte jij mij je handen
dank zij jou kon ik weer
in de realiteit belanden
bedankt
Lia
*silliej*: | Dinsdag, februari 22, 2005 12:19 |
ik blijf t zeggen,, je doet t fantastisch mooi!! veel liefs,silliej |
|
sunset: | Dinsdag, februari 22, 2005 11:47 |
Prachtig delend, tonend verwoord. Liefs / sunset PS: En eindelijk 'fictie' weggelaten. Goed hoor. |
|
Just Hein: | Dinsdag, februari 22, 2005 11:22 |
Naar 't schijnt is het heel moeilijk om je voor te stellen hoe diep de put aanvoelt als je op dat moment niet depressief bent? Toch meen ik dat jouw gedicht mooi een tip van die sluier oplicht. Mooi! Hein. |
|
Raira : | Dinsdag, februari 22, 2005 08:37 |
gelukkig verleden tijd.. maar de heftigheid is nog wel te voelen in je gedicht liefs Raira |
|
Rien de Heer: | Dinsdag, februari 22, 2005 07:09 |
Ja soms zie je even door de bomen het bos niet meer. Groetjes, Rien. |
|
Auteur: Lia van der Fluit | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 22 februari 2005 | ||
Thema's: |