De stilte ligt als een warme deken over me heen
Zwarte bomen buigen over mijn duistere pad
Gevoelens ebben weg uit mijn gebroken ziel
vergetend dat ik ooit een gelukkig leven had
Het eindeloos gefluister van mijn geweten
Knagend en bijtend over mijn lichaam
Herinneringen doemen op uit het verleden
Onduidelijke stemmen die ik niet kan verstaan
Schaduwen nemen me mee naar hun duisternis
Vliegend op de ijzeren vleugels van de tijd
Vragend kijk ik op naar de grijze lucht
Totdat bliksem me uit mijn gedachtes bevrijd