Ergens diep in mij zit de ware ik verborgen,
het meisje dat vrolijk was en plezier had in het leven.
Nu zit ik alleen nog maar vol angst en zorgen,
kon ik haar maar terug vinden, voor altijd en niet voor alleen voor even.
Durfde ik maar weer vertrouwen in de mens te krijgen,
en te geloven dat er nog mensen bestaan die wel te vertrouwen zijn.
Mezelf eens durfen te tonen in plaats van telkens te zwijgen,
eens gelukkig durfen te voelen, in plaats van altijd maar die pijn.
De masker eens af te zetten die ik nu telkens draag,
omdat ik bang ben dat mensen me weer pijn doen.
Wat wou ik dat toch graag,
dat ik weer dat meisje zou kunnen zijn net als toen.