kom iefste laten wij gaan rusten
de dag was zwaar en het verdriet nog rauw
het leven eindigt en wij moeten berusten
in het heengaan van hem die altijd trouw
ons huis en erf zoveel jaren al bewaakte
en ons begroette na een uur of twee
alsof we maanden onderweg waren geweest
gun hem de slaap nu hij geen pijn meer heeft
stierf bij het vrouwtje terwijl zij hem streelde
en nu rust in de tuin waar hij vaak speelde
hij heeft zijn part gespeeld
wij moeten nog heel even.