Een man, met witgeschminkt gezicht
Staat met een bolhoed op een kaal toneeltje
Met zijn handen strijkt hij
Langs een denkbeeldige hoge muur
Hij kijkt wanhopig
Dan plukt hij een onzichtbare bloem van de vloer
En hij brengt hem naar zijn neus
Hij snuift de geur op en
Op zijn gezicht
Verschijnt een gelukkige glimlach
Zijn publiek glimlacht mee
Ze geloven dat wat ze niet zien
De muur is realiteit, de bloem
Is echt geworden
Zijn geluk is hun verdoving
De kunst van zijn suggestie…