Daar was je dan, samen met mij
Ik dacht ik maak hem gelukkig, gewoon blij.
Jij was altijd zo onduidelijk , wat moest ik denken ? wat moest ik doen ?
Ik begon te zagen , was het beu .Wat wou je?
Je zei nooit wat je wou , nooit wat je dacht.
Je wou me niet ontgoochelen , niet kwetsten .
Hoe moest ik het opnemen ,toen je me duidelijk zei dat het er niet zou van komen ?
Je wou me niet ontgoochelen , dus hield je me aan het lijntje daar nooit te zeggen wat je echt dacht.
En dan ....daar was het moment . Ik vroeg je vlakaf wat je dacht ,
je zei; hoe zeg ik neen zonder haar te kwetsen .
Ik vond het lief maar ook erg, na zolange tijd , moeten wachten......wachten op die woorden.....
Niet leuk , niet grapppig , maar toch eigelijk blij dat je dat zei
je zei wat je dacht daardoor kreeg ik een antwoord op al mijn vragen in mijn hoofd. Gedaan met vragen waar ik geen antwoord op wist .
Alles werd duidelijk , ik ontwaakte .