VERDRIET /VERWERKING/
Nog èèn laatste gedicht hier dus te gaan,
en dan hou ik het weer voor gezien voortaan.
Mijn gedichten hou ik maar voor mijn eigen,
mij zullen ze niet meer vangen of krijgen.
Dacht even dat ik voor iemand wat kon zijn,
nee dus en dat is voor mij niet fijn.
Alleen maar even als het niet gaat,
daarna net of je helemaal niet bestaat.
Daar kamp ik dus al zowat me hele leven mee
en daarom zeg ik dus voortaan gelijk tabee.
Ga echt niet meer verder dus vragen,
want zo iets kan ik helaas niet meer verdragen.
Ik weet nu onderhand wel wanneer ik er mag zijn,
als men niemand anders heefd en dat doet pijn.
Blijf zo altijd een gebruiks voorwerp ook dan,
en daar heb ik onderhand dik genoeg ook van.
Helaas misschien ligt het wel weer aan mij,
maar letterlijk niemand zal meer lopen over mij.
Kom zo steeds weer me eigen tegen dat wel,
dus ik zou zeggen nu vergeet mij en snel.
Ik red me eigen in mijn kleine bestaan,
veel sterkte en laat mij maar weer gaan.
Klim zelf met beetjes de ladder wel weer op.
ik krijg telkens toch weer de kous op mijn kop
Nu ga ik gesloten worden zoals nog een,
en nee ik ben heus niet zo gemeen.
Heb er gewoon genoeg dus van,
en word een stuk steen gewoon ervan
Nou snap ik pas waarom men dat doet
dat geen enkele binnen kan of zeer doet.