Wat oud is en bewaard
laat ik door mijn handen glijden:
zand en zaad en scherpe randjes
vormen kringen op de loop van deze tijd.
Een enkel beeld laat net dat
beetje herinnering zien als
kleine steentjes, opspattend
en de ruit weerspiegeld de strijd.
Erdoor, maar niet uit
ik ben erbij voordat ze vlucht
en noem het een herovering
het bewijs houd ik aan mijn oor
de melodie gaat altijd door.
sunset: | Maandag, april 25, 2005 11:13 |
Weer een pracht van een gedicht Edwin. Zo graag gelezen. Liefs / sunset |
|
sergev2005: | Maandag, april 25, 2005 00:48 |
Ik denk dat ik het gedicht volledig snap, vooral dan ook door de passende achtergrond. Prachtig weer. Groet Serge |
|
yvonne maria: | Maandag, april 25, 2005 00:44 |
heeeeeeeeeeeel mooi verwoord knuffels yvonne | |
MayadeBij: | Maandag, april 25, 2005 00:42 |
Totdat het sterft ;) en mensen niet meer weten hoe te zingen.. wat te schrijven.. en een kwelling is.. jaja - pompeus in alle facetten - en toch zo afhankelijk ;) | |
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 25 april 2005 | ||
Thema's: |