Kimmiej...
Je hart is ineens gebroken.. door dit plotselinge verdriet..
Maar probeer omhoog te kijken, juist ondanks dit verdriet..
Niemand had dit aan zien komen, ook jij kon het niet weten..
Probeer het schuldgevoel uiteindelijk toch te vergeten..
Echt niemand is hieraan schuldig, ook zeker jij niet..
Je was onmachtig, dat je moeder je opeens verliet..
De tijden zijn onzeker, je weet nog niet wat zal komen..
Het klinkt misschien raar.. maar durf te blijven dromen..
Want eens zal het goedkomen voor je broer en jou..
En tot die tijd.. zijn wij er.. je staat niet in de kou..