Zes uur in de morgen...
Wassen, plassen, strijken,...
even op de computer kijken...
Checken of ik reeds een mailtje heb...
lijkt wel of iedereen ligt nog in bed...
Er leeft een gedichtje in mijn hoofd...
maar vast niemand die mijn woorden gelooft...
Ach het zijn woorden uit de verleden tijd...
terwijl ik liever positief naar de toekomst kijk...
De wonden zullen langzaam helen...
de pijn is al een klein beetje verdwenen...
Mijmerend werk ik een hele berg strijk weg...
en zet hierbij mijn schouders weer stevig recht...
Nadenken over het leven dat doet geen pijn...
over wat je doet of hoe je zou willen zijn...
Ik ben niet perfect en dat besef ik best...
maar ik ben wie ik ben en ik doe mijn best...