De wereld heeft mij een kaars ontstoken,jij bracht
me ver voorbij de hemelmaker
ik was geschoeid met zwarte zolen,maar jij
maakte alles korenblauw,vergeefmenietjes
werden geplukt,een plas van tranen
vormde zich naar een hart
ik boog mij naar de wolken,doch geraakte
slechts in het donker van de aarde,’k had
me al vervloeit met de lussen die me hadden gestrikt;
een winnaar zonder waarde
hoe kan ik je ogen nog bezien,zonder
een glimp van berouw,
mijn handen zwijgen, als een mond die
nog nimmer spreekt
zeg mij,is een doel het gebod
van een wonder dat de liefde
niet gewonnen heeft
maar verloren?
Psych
freakangel: | Donderdag, juni 09, 2005 22:12 |
Ontzettend mooi gedicht!! Met bewondering gelezen... liefs freakangel |
|
hiljaa: | Donderdag, juni 09, 2005 19:46 |
zeer stilmakend mooi! knufliefs--hiljaa-- |
|
m@rcel: | Donderdag, juni 09, 2005 14:31 |
Stilmakend mooi Gr. m@rcel |
|
*Butterfly*: | Donderdag, juni 09, 2005 13:19 |
In stilt gelezen en bewonderd, Liefs mij |
|
sunset: | Donderdag, juni 09, 2005 11:59 |
Schitterend weer neergezet van jou Elze. Door mij heel graag gelezen. Liefs / sunset PS: Bedoel je opzettelijk 'vergeefmenietjes' of moet er staan 'vergeetmijnietjes'. Kan allebei namelijk in de context, niet in de natuur. |
|
Lievelingetje45: | Donderdag, juni 09, 2005 11:11 |
Jij maakt me steeds weer stil met jou schitterende gedichten... Met bewondering gelezen! Liefs |
|
Mathilde: | Donderdag, juni 09, 2005 09:28 |
oh... wat een pracht! ik buig in bewondering... liefs, mathilde |
|
Auteur: elze | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 09 juni 2005 | ||
Thema's: |