Ik kan niet meer.
Ik ben een meisje, z0 bijz0nder is dat niet
Alleen ik zit met mijn woede en verdriet
Mijn gezicht hangt naar beneden,
Mijn hoofd hangt triest
Het lijkt als0f ik mijn m0ed verlies.
Beseffend dat ik het verleden niet kan uitwissen begin ik te huilen
Ik verlang z0 naar iemand die echt van me houdt.
Wát een meisje, maar iedereen laat het koud
langzaam kijk ik omh0og
tranen vallen van mijn gezicht
huilend in mn kamer, omdat ik niet alleen wil zijn
Meiden zeiden dat ik niet d0og
"je bent niet alleen,
Je hebt immers altijd z0veel mensen r0nd je heen"
Mensen weten niet wat ze zeggen
slaan argeloos een arm r0nd me heen
Begrijp me nauw
h0e kan je nauw van mij h0uden,
Als ik niet eens van mezelf hou..
Ik vraag me echt af; "wat zie je nauw als je me daar zo ziet staan?"
Vol van woede en verdriet..
Zou je het weten, dat ik j0uw juist zo bewonder?
Bewonder om je doorzettingsvermogen die ik niet heb..
Bewondering voor je trots en zekerheid
die er bij mij allang niet meer zijn
Ik hoor de mensen zeggen
Dat ik me aanstel
maar de w0nden die ik heb, zie je niet van buiten
Die zitten in mijn hart
het gaat al beter..
.. dat m0cht ik willen
verdriet omdat het niet meer gaat
verdriet omdat jij het niet inziet
elke dag hopend op een troostende arm om me heen
maar dan tegelijkertijd dat verdriet
dat je mij niet op die manier ziet
Ze zeggen dat het wel weer 0ver gaat
Dat het later wel weer beter met me gaat
elke dag zet ik het masker op
ik sta voor de spiegel met een mes in me handen
denkend aan mijn leven
de pijn en het verdriet
de littekens en de sneeën, niemand die het ziet
als een kind van de glijbaan glijd het mes over mijn arm
het geeft een fijn gevoel, knus en warm
maar elke keer als ik het doe zie ik mijn pijn stromen
ik zie de realiteit nu werkelijk onder ogen
mijn ogen zijn nat, een traan over mijn wang
al die gebeurtenissen maken me bang
ik snijd mezelf, op plaatsten die niemand ziet
ik heb het nooit verteld, het doet teveel verdriet
de tranen druppelen op de grond van mn kamer
gemengd met bloed van de v0lgende snee
ik moet het onder ogen zien, ik begin mezelf kwijt te raken
mijn leven ligt in scherven
probeer dat maar te maken..
Elke avond weer
een hoopvolle blik over mijn lichaam
elke avond weer stuit ik op dezelfde plek
de glans is er verdwenen
elke avond weer zie ik in de spiegel
degene die ik niet wil zijn
uit die angst komt een snee
weer een stukje huid gehavend
weer een snee erbij.
Het mes op mijn huid duwt langzaam door
bloed dat de punt omsluit, pijn zingt
gevoelens kwijt met kracht
snij dieper dan ooit
verdriet dat lacht
gelukkig word ik nooit
mijn arm vol rode krassen
langs mijn pols druipt bloed
schuldgevoelens, die je er niet uit kunt wassen
het komt nooit meer goed
leg het mes naast me neer
doorzetten heeft geen zin
ik kan niet meer
snikkend stort ik in..