Een tuinbeeld
Een prille tuin vraagt om iets speciaals.
Een eigen ideaal, de tuintaal.
Bloemen en struiken zijn één onderdeel.
Ook een fonteintje,
maar een zwijgend beeld,
in mijn geest ontsproten,
kan wonderen doen.
Iets die in alle stilte kon
samensmelten, met het groen.
Die behoedzaam het evolueren volgde,
van de eerste ontsproten zaadjes,
tot de allerlaatste.
Ik bracht een kind tot leven,
die vanuit het niets, zijn eigen
schuchtere pasjes zou zetten in
de tuin van Eden,
vol van levensvreugde en puur geluk,
met de tuin van heden.