Mensen weten niet hoe het in mijn wereld gaat,mensen lullen te veel,en in mijn hoofd word ik kwaad.Ik laat het niet merken,en ik lach,en prop het weer op in mijn hoofd,maar stiekem vind ik het hinderlijk en pijnlijk maar ik weet dat niemand het zag en ik weet dat de pijn ooit dooft.
Zoveel dingen meegemaakt,en nog steeds ben ik hier en ben nog steeds niet gekraakt,ik zeg mensen dat ik over die shit praat,en dat het alweer een stuk beter met me gaat.
Ze doen me allemaal pijn en er is niemand die me NIET verlaat,het doet me pijn en ze maken me kwaad,waardoor ik verdriet krijg en ik iedereen haat.
Eigenlijk ben ik het geloof in 'De Hoop' kwijtgeraakt,ik heb alles wat ik had verloren,en ik ben door iedereen afgekraakt,ik heb er niet voor gekozen om in dit leven te zijn,of voor deze pijn,maar ik ben hier alleen nog maar omdat ik niet laf wil zijn..
Want ik weet dat later als ik ouder ben,ik het beter krijg,en dat als ik dan langsloop,iedereen zwijgt.Op een dag zullen ze meemaken wat ik nu al heb meegemaakt,en dat is het gevoel dat niemand om je geeft,dat je alles kwijt bent geraakt,wat je liefhad,en dat het spijtgevoel je op vreet van binnen..en dat je je gevoel met heel veel moeite opschrijft in zinnen,om zo uit te leggen wat je bedoelt,om zo te zeggen wat je werkelijk van binnen voelt.
17 jr.