Op weg naar het nieuwe nu
Op mijn weg naar het heden struin ik af en toe door de verdorde bladeren van het verleden
Ik voel oude spinnenwebben en het verdroogde loof kraakt onder het gewicht van mijn treden
Al mijmerend wens ik mezelf veel sterkte toe op weg naar het nieuwe nu en de verfrissende morgen
En bedenk stil hoe ik ooit totaal was uitgeblust en moe gestreden van verdriet en zorgen
Door te lopen in deze oude verstorven natuur
Voel ik me wel nog heel verbonden met het oude uur
Waar ik eens bleef kuieren en slenteren op dezelfde uitgelopen paden en wegen
Zo zag ik niets anders en kwam alleen mijn oude ego tegen
Gelukkig kan ik nu weer genieten van mijn huidige vaste tred
En weet ook dat ik het zo in het heden wel red
De vermetelheid om zomaar eens creatief naast het pad naar nieuwe wegen te zoeken
Deed me verbluft naar mijn eigen kijken, hoe vlug ik zo vooruitgang deed boeken
Stevig doorlopend kom ik bij een nieuw kruispunt aan
En blijf onbewust bij een oude wegwijzer staan.
Even komt die oude twijfel als een wervelwind voorbij gestoven
En laat ik me bijna weer met hem mee voeren naar boven
Al rondtollend vraag ik me af blijf ik hier in het Zuiden wonen
Of zal het Westen me iets totaal anders tonen?
Het Noorden lokt me enorm om zijn wilde puur- en zuiverheid
Ook in het Oosten kan ik al mijn verlangen naar de warmte van een nieuwe morgen kwijt
Toch blijf ik voorlopig op mijn nieuwe ingeslagen pad
En beleef benieuwd dit frisse groen en het ronddraaien van mijn huidige levensrad
Oude verdorde bladeren en spinnenwebben worden met de wind opgeruimd en weggeblazen
Zodat ik met open blik me over al het opkomende jonge loof, kan gaan verbazen