het zijn maar woorden, zei je
en je klapte je bundel dicht
de wereld die je net voor me vertaalde
kwam abrupt aan zijn einde
laat ze vervliegen tot stofdeeltjes
die zich mengend met de lucht
een weg zullen banen richting zon
om met licht geknetter te verschroeien
laat ze je niet raken
geen lach of traan onttrekken
want ze komen maar uit m’n hart
voor eeuwig voor het leven verborgen
dus ga nu heen en vergeet me
wat ik ook mocht betekenen
ga wandelen in het bos
luister naar het bladergeroffel
op het ritme van mijn hartslag
want helemaal verdwijnen
zal ik nooit