Moeders verslaving
Machteloos moet ik toekijken
hoe de drank jou verscheurt.
Geen besef van wat je aanricht.
Pijn doorboort mijn hart
en laat me voelen
dat ik je toch nog redden wil.
Ook al zijn kwaad en haat,
verdriet en pijn
de woorden die jij in me achterliet.
Schuldig voel ik me
omdat ik je niet heb kunnen redden
van dat enge drankmonster dat in je schuilt.
Toch heeft het geen zin nog te hopen
dat ooit, je zal beseffen
wat voor littekens je naliet.
Reacties op dit gedicht
| rizie: | Zaterdag, september 17, 2005 17:04 |
| sterkte! | |
| scientist: | Vrijdag, september 16, 2005 14:29 |
| Ik ben blij dat je dit geschreven hebt. Zoals L.Bert zegt, herlees je eigen gevoelens en zie dat je jezelf niets te verwijten hebt. Ik bewonder je om wat je bent en wat je schrijft xxx | |
| Augustijntje: | Vrijdag, september 16, 2005 13:35 |
| ik weet hoe je je voelt...mijn vader had hetzelfde probleem. Meid, dat schuldgevoel gaat nooit helemaal weg, maar het vermindert wel naarmate de tijd verstrijkt. Sterkte! x! |
|
| L.Bert: | Vrijdag, september 16, 2005 12:31 |
| Mooi en goed geschreven, sterkte. Schuldgevoelens begrijpelijk maar absoluut niet nodig. Jij bent de goede mens, lees jouw gedicht maar. Blijf van je moeder houden, vergeef haar ooit. Jij bent het die sterkte nodig heeft.... | |
Over dit gedicht
| Auteur: black__angel | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 16 september 2005 | ||
| Thema's: | ||