Alweer huilen
Ik huil, zoals zo vaak de laatste tijd,
's avonds, huil ik stil, als een kleine meid.
Over dat ik hier niet wil zijn,
dat ik morgen spring voor een trein.
Dat ik een plekje voor mezelf wil,
een eigen stekkie, lekker stil.
Lekker hard huilen, waarneer ik het nodig vind,
snotteren als een klein kind.
Ik weet, al dat huilen lost niks op,
maar dat zijn mijn woorden die ik steeds opkrop.
In het gezin ben ik de grote(kleine) meid,
Maar 's avonds in bed, moet ik mijn tranen kwijt.
En de volgende dag het masker weer op,
één ding weet ik zeker, dit kent ooit een stop.
lotte-esmeralda: | Donderdag, augustus 03, 2006 12:20 |
soft girl: | Woensdag, oktober 26, 2005 17:26 |
Heel mooi verwoord. Maar denk eraan je zegt dat het huilen uw woorden zijn die je opkropt,wel dan is dit jou eerste stap om te beginnen praten,knap gedaan. |
|
cest-moi: | Dinsdag, oktober 25, 2005 20:30 |
erg mooi en ook herkenbaar! Zet um op en laat de moed niet zakken!!! kus |
|
Auteur: *sproeten_snoet* | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 25 oktober 2005 | ||
Thema's: |