Kapot
Van het povere land uiteengetrokken
straalde sober haar droefgeesig elan
als rozenstruiken neergesabeld
viel er niets meer te ontkennen
dan toe te geven..aan melancholie
Neervleiend in het koele water
en de mist die je omsingelt
plakt haar jurk zich aan haar lichaam
zo voelde ook haar bangig hart
toen hij haar bloemen deed verwelken
Meer verdriet, en meer dan passie
nooit gekende pijn verdreef
haar onschuldigheid in stukjes
ze zou nooit meer boven komen
laatste bellen, en haar ziel was dood.
BrokenGirl1989: | Donderdag, november 03, 2005 20:27 |
=( droevig.. maar wel mooi.. liefs, |
|
*zwarte schaduw*: | Donderdag, november 03, 2005 20:02 |
amai een zeer rakend maar ook zeer mooi gedicht!! kusje zwarte schaduw |
|