Huis en haard ontvlucht
dwaal ik onverstoord
in lucht van de grijze massa
de ledigheid dragend...
Rusteloos vertrap ik de regen
oneindige straten benauwen
broekspijpen zwelgen het vocht
verweken het verbolgen lijf...
Troost biedt slechts tranen
in een storm van wisselende gedachten
gejaagd door scheuten van hartszeer
spoort de wanhoop het tempo aan...
De psyche ontkiemt razernij
vuisten knijpen naar het blauw
ineengezakt luwt de tergende drift
als de zon de verblindheid inbindt...
sunset: | Dinsdag, november 08, 2005 13:27 |
Droef, droef, droef ... Liefs, sunset |
|
L.Bert: | Dinsdag, november 08, 2005 08:22 |
Prachtig gedicht. Dit intens verdriet kan alleen een dichter zo beschrijven. | |
Peter van der Linden: | Dinsdag, november 08, 2005 00:56 |
Niet treuren mijn jongen. Mijn vader zei vroeger, geen hand vol maar een land vol. Sorry hoor ik maak maar een grapje. Ik heb dat verdriet ook wel eens gevoeld, maar geloof mij, het kan van de één op de andere dag genezen zijn. Sterkte. Groetjes, Peter. |
|
Fata Morgana: | Dinsdag, november 08, 2005 00:47 |
Zie je lopen en denk dan stil, ja zo loopt het soms.... doorlopen maar en laten stromen, eens droogt alles op, Fata. | |
switi lobi: | Dinsdag, november 08, 2005 00:46 |
Prachtig verwarrend verdriet geschreven...liefsliefs, slaap lekker! switi lobi | |
Auteur: Jeffry | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 08 november 2005 | ||
Thema's: |