Zout
Al stuit alles me tegen de borst,
zoveel dagen heb ik al gemorst,
ochtend proeft nog steeds wat zout
van het leven waar ik naar dorst.
Zo begint mijn ochtendstond
elke dag met een droge mond:
ik grijp de kelk van elke dag,
drink hem gretig uit tot de grond.
Soms is mijn dorst minder groot,
weegt de kelk zwaar als lood
door zuur en bitter vocht
dat mijn noodlot erin goot.
Ik slik het door, ogen dicht
voor wat in die beker ligt,
wacht geduldig op zoute dorst:
dat heb ik mezelf verplicht.
chocaatje: | Donderdag, november 24, 2005 11:05 |
Je schrijft de laatste tijd wel zwaar. Maar ook deze is weer prachtig verwoordt. Liefs mieke |
|
kimW: | Woensdag, november 16, 2005 15:41 |
ik schenk je een bak koffie met een koek erbij... even niet denken en niet willen... maar genieten voor even een moment. kus |
|
Lia : | Zondag, november 13, 2005 08:31 |
glas water is ook lekker... | |
Friedel: | Zaterdag, november 12, 2005 22:59 |
wow....heel beeldend verwoord. beetje hopeloos gevoel...je blijft maar dorsten... misschien eens een andere bron aanslaan? |
|
Auteur: scientist | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 12 november 2005 | ||
Thema's: |