Ik puzzel aan mijn gedachtes
lijd het leven dat ik heb
jouw voeten die schoenloos waren
drukten zachtjes tegen mijn been
We legden menige kaarten in het café
dronken een pilsje na de tijd
verlangen werd opgewekt
door een knipoog en een lach
Met onze vingers wandelden we over tafel
waar oud schrijfwerk lag
koppen lazen we van kranten
die ellende vertoonden elke dag
Het schemerde al een beetje in het licht
kaarsen werden gedoofd voor het gezicht
blij waren maar ook een beetje droevig
toen we vernamen
Dat het café waar we dikwijls kwamen
voorgoed sluiten ging
L.Bert: | Zondag, november 27, 2005 17:18 |
Mooi melancholiek gedicht. | |
MayadeBij*: | Zondag, november 27, 2005 13:29 |
Hoi - jij mag in mijn eerstvolgende gedicht wonen (èven dan toch :) (de vinkentering vijfling - mwah ;) Kus! | |
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 27 november 2005 | ||
Thema's: |