Kosovo... nu bijna een jaar terug,
beste mensen, dit is een levensverhaal wat ik u wil vertellen... ik stond er op wacht, bij een temperatuur van ongeveer 40°C, en er was niets te beleven... het enige wat ik kon doen was denken... ik dacht aan mijn liefste meid thuis, die op me wachtte... ik sloot mijn ogen, en zag haar gezicht... ze lachte op me... ze sloot haar ogen, boog haar hoofd, en er rolde een traan over haar wangen... op die moment mensen... begon het te regenen, en die regen heeft mij terug mijn ogen geopend... en me doen inzien dat zij degene was die echt van me hield... het heeft toen precies 6 uren geregend... 6 maanden waren we getrouwd... we stonden met twee op wacht, twee jaar geleden hebben we elkaar ontmoet. de radio speelde een liedje... het liedje waar we, precies 6 maanden terug op slowde... de bliksem sloeg op de bergen... een enorm gekraak... en de gedachten aan haar bonsden door mijn hoofd... beste mensen, nooit was ik zo gelukkig... als die moment... want opeens ging de telefoon, en de sergeant zei; soldaat wouters, u hebt telefoon... jawel, mijn kleine meid belde me op.... om te zeggen dat er een andere meid op komst was... ik werd papa... wat ik toen voelde, is een gevoel dat ik nooit zal vergeten... toen keek ik naar beneden, naar de onderkant van de heuvel, waar de troepen hadden oorlog gevoerd, en ik stelde mij de vraag, is dit de wereld waarin mijn kleine dochter moet geboren worden? daarom beste mensen, indien je dit leest... probeer jezelf in mijn plaats te stellen, en wees vergefelijk tegen mensen die je pijn deden... ze meenden het niet.