Mijn moeder wordt een plant.
Ze vegeteert nog wat op suikergoed
en slokjes water.
Ze weet niets meer van wat er vroeger was
en denkt niet meer aan heden of aan later.
Ze strompelt op haar oude moede benen
doelloos nog wat rond:
haar liefde tot dit leven is verdwenen.
Haar streven om het even waar ook naar
is uitgeblust.
Ze lijkt op wrakhout
langs de vloedlijn van een stille kust:
bij eb omlaag,
bij vloed weer wat omhoog geheven tot dat
het is versleten en vergaan
door tijd en door getij.
Het leven is zo kort.
Het duurt maar even,
en dan is het voorbij.
J.H. Vergne: | Donderdag, januari 26, 2006 19:04 |
wat verdrietig allemaal, maar gelukkig zij wist het niet,sterkte en groetjes | |