keerpunt
onmacht is er nog immer
uit die dag van toen zo zilt
vastgebonden worden
onder narcose verstild
vechtend uit oerinstinct
in uiterste barensnood
met angst voor ogen
van leven en dood
in roes van ontwaken
hoorde ik we hebben een zoon
hij is hier nu niet
het ging anders dan gewoon
in het kinderziekenhuis
vecht men voor zijn leven
ons kan niet gezegd worden
het hem wordt gegeven
half slaperig volmondig
is het enige dat ik zei
hij redt het hij is sterk
gelijk jou en mij
ik heb lange tijd
van binnen heel hard
geschreeuwd en getierd
hem overkomen smart
tot ik werkelijk keek
in zijn ogen blauw en diep
het keerpunt in mijn leven
onvoorwaardelijk schiep
van hem heb ik oneindig
veel geleerd en gekregen
toen verinnerde in mijn ziel
kinderen zijn een zege
arie.v.d.zalm: | Maandag, januari 23, 2006 09:40 |
een heel mooi en fijn gedicht | |
switi lobi: | Maandag, januari 23, 2006 09:19 |
In herkenning herlezen en herlezen..... Wij hebben ong. het zelfde meegemaakt.... Dikkedikke kus, liefsliefs....fijne dag! switi lobi |
|
Cheeke: | Maandag, januari 23, 2006 04:25 |
*stilte, een paar maal slikken, wat tranen* Met veel bewondering maar ook met pijn gelezen! Liefs, Cheeke |
|
Annemieke van der Ven: | Maandag, januari 23, 2006 01:00 |
Dat zijn ze zeker... Prachtig Maria.. Liefs Annemieke |
|
L.Bert: | Maandag, januari 23, 2006 00:42 |
Heeeeeeel mooi gedicht! | |
Auteur: maria | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 23 januari 2006 | ||
Thema's: |